Prolog

     Cześć! Nazywam się Lulette Catherine Coriette Frost. W skrócie mów mi Lu, albo, jak ci wygodnie, L.2C [el-dwa-si]. Nie mam mega normalnego życia. W dodatku zbliża się moja znienawidzona zima. A, pytacie dlaczego znienawidzona? Głównie z kilku powodów. Pierwszym jest fakt, że ta piekielna(no, to określenie jakoś tak średnio pasuje) pora roku mnie prześladuje. Na przykład kiedy? Kiedy byłam na basenie, oczywiście woda musiała być tak lodowata, ze niemal zamarzła. A było lato! Po drugie, moje ręce są wiecznie zimne i czasem nawet zdarzy mi się oziębić świeżo zalaną herbatę, która nawet nie zdążyła zacząć parować. Więc stwierdziłam, że zima się po prostu na mnie uwzięła i już. A po trzecie, kiedy się zdenerwuję, tworzy się wiatr, a moje znajome żartują, ze z mojej winy i że mam to natychmiast zatrzymać.A najgorszym z tego zimnego szaleństwa  jest fakt, że głupia gorąca czekolada, zanim zdążę wziąć chociaż jeden łyczek, robi się lodowata! A do lodów latem tyle razy przymarzł mi język...
Jedyna osobą, która mnie rozumie, jest moja przyjaciółka, Myrta (zwana przeze mnie "Rakhity"). Jej też przytrafiaja się takie różne pokręcone rzeczy, tylko związane raczej z wiosną. Przykładowo, znalazła pod śniegiem kwiatka (no,była to róża) i jak ona to zrobiła? No cóż, jesteśmy wyjątkowe i tyle ;).
W pisaniu rozdziałów raz ja będę wam opowiadać, a raz ona. 
Mieszkam w małym miasteczku, z mama i ojczymem. Mój tata zginął w wypadku samochodowym tydzień po moich urodzinach i zostało po nim naprawdę niewiele pamiątek. Moi sąsiedzi to państwo Bennett. Czasami opiekuję się ich synem, "Jamie`m Bennett`em Juniorem". Nazywamy go z Myrtą, z racji, że jak oglądaliśmy zdjęcia mamy z dzieciństwa(na których pan Bennett się pojawiał, kiedy był mały) to jego syn wygląda teraz identycznie, jak on wtedy. Tata Myrty też nie żyje. Jechali z moim podobno tym samym samochodem do pracy. Przyjaźnili się ze sobą. Myrta nie ma jednak przybranego taty, jak ja. Lubie nawet swojego ojczyma,który bardzo stara mi się zastąpić tatę i nawet mu się to udaje.
Za miesiąc będą święta i obiecał mi wystrzałowy prezent!
Puki co, liczę,  że ta przeklęta zima szybko się nei pojawi, chociaż moje szczęście przywoła ją jeszcze teraz.

No cóż, mam szczęście do pecha...